Kuba Blokesz "Śpiewnik Młodzieńczy" - recenzja osobista płyty • Kultura & Art

„Śpiewnik Młodzieńczy” Kuby Blokesza – recenzja osobista

Baśniowe obrazy do pokoju dziecięcego, młodzieżowego

^{R E K L A M A}

Kuba Blokesz, artysta znany z wykonywania piosenek autorskich, aktorskich i artystycznych, zaprezentował swoją pierwszą w pełni autorską płytę, zatytułowaną „Śpiewnik Młodzieńczy”. Album ten, wydany w 2023 roku, jest osobistym zapisem emocji, doznań i przemyśleń twórcy.

„Śpiewnik Młodzieńczy” to zbiór utworów, które powstawały na przestrzeni ostatniej dekady. Album to swoisty autobiograficzny zapis doświadczeń artysty. W każdej piosence znajdziemy szczere emocje oraz refleksje dotyczące miłości, strachu, nadziei i codziennych zmagań z rzeczywistością. Dzięki intymnym, acz zarazem uniwersalnym treściom, artysta skutecznie zachęca słuchaczy do odnalezienia w jego tekstach własnych przeżyć, co sprawia, że album Blokesza aspiruje do stania się dziełem wykraczającym poza granice czasu i przestrzeni.

Stoję sam w wielkim, pustym teatrze
Scena z desek oszlifowanych ledwo
I muszę szczerze wyznać, że zawsze
Myślałem, że jednak będziesz tu ze mną
/Kuba Blokesz, Pusty teatr/

Kuba Blokesz czaruje głosem, który dobrze współgra z poetycką naturą tekstów. Jego wokal mniej lub bardziej subtelnie prowadzi nas przez kolejne zwrotki piosenek, nadając im odpowiedniej głębi. Blokesz śpiewa z wyczuciem, słuchając płyty niekiedy daje się odczuć, że wokal jest przesiąknięty emocjami. Album ma szeroki horyzont dźwiękowy, ale autorowi udało się nie zgubić swojego głównego – jak mniemam – przesłania: lirycznej opowieści o miłości, samotności, nadziei i nieodłącznie związanych z nimi smutkach i tęsknotach. Uczuć i emocji na płycie Blokesza znajdziecie zresztą cały skład, a najważniejszą z nich wydaje się być nadzieja, która przecież umiera ostatnia, jak na otwierającej album okładce ze słynnym malowidłem „Pies” Francisko Goi i zamykającej płytę piosence „Nie patrz w dół”:

„Bała się o to, czy przyszłe dni
będą mogły dać nadziei choć cienką nić.
Ja mówię – oczy w przód i nie patrz w dół,
po linie idź i nie patrz w dół,
na przepaścią idź, ale nie patrz w dół!”

Blokesz napisał zarówno wszystkie teksty, jak i kompozycje, co dodaje każdemu z utworów dodatkowo osobistego charakteru. Nie będzie zbyt wielką brawurą stwierdzenie, że liryka jest jasną stroną „Śpiewnika Młodzieńczego”. Teksty Blokesza są szczere i autentyczne, a także na tyle uniwersalne, że nie tylko słucha się ich dobrze, ale również łatwo można je zrozumieć i poczuć. I to jest być może największa zaleta i jednocześnie największy minus „Śpiewnika Młodzieńczego”.

Ci, którzy znają Blokesza z coverów, często genialnych, mogą czuć się nieco zawiedzeni autorską płytą artysty. Być może spodziewali się, że w „Śpiewniku Młodzieńczym” znajdą kilka utworów, które staną się wielkimi, ponadczasowymi klasykami piosenki poetyckiej. Tak się chyba nie stało, chociaż w mojej opinii, są na tej płycie utwory, które mogły (i wciąż mogą!) dać Blokeszowi dużą popularność w tej niezwykle wymagającej niszy, jaką jest polska piosenka autorska. Bo mimo drobnych ułomności, jest to jedna z moich ulubionych płyt ostatniego roku. Wracam do niej regularnie i słucham jej z wielką przyjemnością.

Kaczmarski, Stachura, Młynarski, Okudżawa, Poniedzielski, Sikorowski, Kofta. Czy nazwisko Kuby Blokesza można wymówić jednym tchem, bez zawahania, razem z tymi nazwiskami? Mimo całej sympatii do niego, docenienia świetnego głosu i niemal uwielbienia dla jego niezwykłej umiejętności interpretacji, chyba nie. Jeszcze nie?

Płytę „Śpiewnik Młodzieńczy” Kuby Blokesza polecam. Posłuchajcie jej. Myślę, że polubicie. Tak jak ja.