Wielkanoc jest tradycyjnym świętem chrześcijańskim, które obchodzone jest przez chrześcijan na całym świecie. W różnych krajach i regionach, istnieją różne symbole i tradycje związane z Wielkanocą, w tym również zwierzęta, jak choćby króliki, zające, kurczaczki czy baranki.
W wielu krajach, często wymiennie, symbolami Wielkanocy są zajączki i króliczki. Obecnie różnice pomiędzy tymi dwoma zwierzakami są zatarte, patrząc jednak historycznie, w Polsce i w całej kulturze anglosaskiej to zając powinien być symbolem świąt. Był bowiem jeszcze w czasach przedchrześcijańskich symbolem wiosny.
W przedchrześcijańskiej kulturze Słowian zając był symbolem płodności, wiosny i nowego życia. Był uważany za jedno z najważniejszych zwierząt w mitologii Słowian i często pojawiał się w ich wierzeniach.
Według jednego ze starożytnych mitów, zając był posłańcem boga wiosny i przynosił ze sobą nowe życie i nadzieję. Wierzono również, że zając miał moc ożywiania i uwalniania zimowych mrozów, co oznaczało początek wiosny i nowego cyklu życia.
Zające w kulturze Słowian od wieków zajmowały więc zaszczytne miejsce. Natomiast, królik jest zwierzęciem, które dość późno pojawiły się w północnej części kontynentu. Króliki pochodzą z Półwyspu Iberyjskiego, a ich pojawienie się w różnych częściach Europy zawdzięczamy rzymskim legionom. Rzymianie rozpowszechnili króliki po całej Europie, bo ze względu na łatwość ich hodowli były doskonałym źródłem pokarmu. W Polsce króliki pojawiły się dopiero w XVIII wieku.
Dziś jednak – zwłaszcza w kontekście świąt Wielkanocnych, różnice pomiędzy królikami i zającami zostały zatarte. Można więc przyjąć, że oba gatunki w równym stopniu zasługują na bycie królewskimi symbolami świąt.
